A thankful heart is a happy heart!

Thanks to the man whom I call him my “Dad”, for he not just gave me life but nurtures me even today like I am the most precious thing under the sky.

Thanks to the man whom I call him my “Brother”, for he is the one who could assume various forms for me as a father, a mentor, a friend and a rival too (when it comes to sharing food :P) and do justice to all the forms he takes only to bring the best out of me.

Thanks to the men whom I call those my “Cousins”, for they never stopped taking me in their squad be it the game of cricket/ football calling me “a girl”.

Thanks to all the men whom I call those my “Friends”, for they made me believe that not all men are after boobs and butts but there are men who like me for my heart and soul and will be there for me forever.

Thanks to all the men whom I call those my “Relatives”, for they had time and again made me believe that women can do wonders if the men in their lives give them their due space and treat her with respect and dignity.

Not the least,
Thanks to the man whom I call him my “Husband”, for he never wanted me to lose my individuality in the name of “marriage” and who chooses to love me overlooking all my imperfections.

And finally,
Thanks to the boys whom I call those my “Sons”, for they never stop enriching my life with their little gestures of love!

Also,
Thanks to the wonder woman whom I call her my “Mother”, for she just carried me only nine months in her womb but who keeps carrying me in her heart every single minute even after me having become a mom of two! My first friend and best friend forever she is! 

Thanks to the women whom I call those my “Cousins”, for they never let me experience what “sibling jealousy” is and treated me like their own “sister”.

Thanks to the women whom I call those my “Friends”, for they are the ones who truly could understand my sound as well my silence and never hesitate to lend a helping hand even when I don’t explicitly ask for it myself.

Thanks to the woman whom I call her my “Mom-in-law”, for I have learnt from her what it takes to be a “head strong” lady with a “kind heart”.

Thanks to the three beautiful women whom I call those my “Sister-in-law”, for they prove that we could be born from different mothers yet could share the same bonding as blood related “sisters”.

Last but not the least,
Thanks to the women whom I call those my “Relatives”, for they have always treated me with the greatest compassion and inspired me in many ways.

Through my life, women had supported me, stood by me and inspired me for what I did but men had certainly gone a step ahead and shaped me for what am I today. And I feel inept looking for the words of gratitude to thank you each one of them for being there for me in my life!

Hugs and love to all of you! ❤

#Gratitude #ThanksGiving #CountYourBlessings

அழகான நாட்கள்!

50 years of Ethir Neechal!

What are stories without characters? Nothing! Characters are what that give life to stories. As I write now, I recollect the words of Ray Bradbury in his book “Zen in the art of writing” about the significance of characters in a plot. He says, “Plot is no more than footprints left in the snow after your characters have run by on their way to incredible destinations”. Spot on, right? As a film maker, you may have a good movie plot. However, if the characters of your movie are not strong enough, they will fail to leave lasting impressions in the minds of your audience. The longer the characters and the movie stay in the minds of people, they get the honour of being regarded as “timeless classics”.

One such timeless classical movie celebrates its golden anniversary today. It’s been five decades since the movie was released, a decade and half before I was born yet I must admit that I’m still not out of the magic spell casted by the characters of the movie since the first time I watched the movie. The movie is none other #EthirNeechal, one of the masterpieces of the maverick film-maker named K Balachander aka #KB.

It’s a comedy-drama film featuring a bunch of artistes including Nagesh, Jayanthi, Sowkar Janaki, Muthuraman, Major Sundar Raman and so on. If you keep aside the comedy portion of the script, the story is all about the struggle a destitute young adult, Madhu goes through running errands for everyone in a multi-family tenancy. But the humor despite the hassles is what that makes Madhu’s character unique. Nagesh was the perfect choice for the character. He was an extra-ordinary comedian who could make us fall off the chair laughing with his body language alone. But to carve out the character artist in Nagesh who could flawlessly bring out the emotions of embarrassment, shame, suffering, frustration, love and so on, KB must have had played a bigger role to play as a sculptor of the character. Not just the hero Madhu’s character but every other character in the movie was brilliantly crafted and perfectly placed that no character goes off the scene without adding value. Even a mere voice of an old man that does nothing but coughing portrayed as “Irumal thatha” played an indispensable part of the movie.

KB’s movies are always viewed as they are far ahead time. However the protoganists never go preachy explaining the dos and don’ts or suggesting a template for life yet the movies do carry a lot of life lessons or social messages. It is for the wise observer in us to study the characters and draw the inspiration from them. In that sense, Madhu’s character in Ethir Neechal has given me a life time motivation not to lose the smile and humor even at times of despair.

வாலி..

வாலி..

வார்த்தைகளுக்கு உயிர், இசையால் விளைவது என்று எண்ணியிருந்தேன்;

இல்லை…

வருடங்கள் பல ஓடியும் பழைய பாடல்கள் கேட்பது கொஞ்சம் குறைந்த வேளையிலும் உம் வார்த்தைகள் மட்டும் நீங்காமல் நினைவிலிருக்கும் வண்ணம் கண்டு என் எண்ணத்தை மாற்றிக்கொண்டேன்.

ஆம், உம் வார்த்தைகளால் இசைக்கு உயிர் கொடுத்தவன் நீ!

ஆதலால் தான் என்னவோ உம் எழுத்துக்கள் இதயத்தை விட்டு என்றும் நீங்குவதில்லை!!

அவ்வப்போது சில பாடல்கள் நினைவிற்கு வருவதுண்டு;

அப்பாடல்களை இசையமைத்தவர்கள் யாரென்று சட்டென நினைவிற்கு வருவதில்லை;

திரையில் வாயசைத்தது யாரென்பதும் நினைவிற்கு வருவதில்லை;

திரைக்குப்பின் குரல் கொடுத்தது யாரென்பதும் நினைவிற்கு வருவதில்லை – எனினும்

அப்பாடல் வரிகள் மட்டும் உம்முடையது என்பதில் எள்ளளவும் என்றும் ஐய்யமிருந்ததில்லை – காரணம்

உம்மைத் தவிர ஆழமான சிந்தனைகளை அனாயசமாகவும் அழகாகவும் எழுத எம்காலத்தில் இன்னொருவர் இருந்திருக்கவில்லை.

அன்னையின்றி அகிலத்தில் ஸ்ருஷ்டி இல்லை. அன்பின்றி இவ்வுலகில் இயக்கம் இல்லை. அன்னையவள் அன்பிற்கு ஈடுயினை என்றும் இல்லை. இதை ஒவ்வொரு பாடலிலும் சொல்லிச் சொல்லி சிலாகித்தவன் நீ!

காலையில் தினமும் கண் விழித்தால் நான்

கை தொழும் தேவதை அம்மா

அன்பென்றாலே அம்மா, என் தாய்

போல் ஆகிடுமா?

இமை போல் இரவும் பகலும் எனை

காத்த அன்னையே

உனது அன்பு பார்த்த பின்பு அதை விட

வானம் பூமி யாவும் சிறியது!

அது மட்டுமா,

பசும் தங்கம் புது வெள்ளி மாணிக்கம் மணிவைரம்

அவை யாவும் ஒரு தாய்க்கு ஈடாகுமா

விலை மீது விலை வைத்துக் கேட்டாலும் கொடுத்தாலும்

கடைதன்னில் தாயன்பு கிடைக்காதம்மா…

தாய் அன்பிற்கே ஈடேதம்மா

ஆகாயம் கூட அது போதாது

தாய் போல் யார் வந்தாலுமே

உன் தாயை போலே அது ஆகாது…

இது நிதர்சன உண்மையன்றோ!

பாசம் வைக்க நேசம் வைக்க

தோழன் உண்டு வாழ வைக்க

அவனைத் தவிர உறவுக்காரன்

யாரும் இங்கில்லே..

அன்னையின் அன்பைப்போல் உறவுகளில் உன்னதமாது நட்பு என நட்பைக் கொண்டாடினீர்!

Love at first sight! எப்படி இருக்கும்? இப்படித்தானோ?

முதன் முதலில் பார்த்தேன்

காதல் வந்ததே

எனை மறந்து எந்தன்

நிழல் போகுதே

என்னில் இன்று நானே இல்லை

காதல் போல ஏதும் இல்லை

எங்கே எந்தன் இதயம் அன்பே

வந்து சேர்ந்ததா!

காதலிக்கவும் கற்றுத்தருகிறீர்!

மெய்யாக நீ என்னை விரும்பாத போதும்

பொய் ஒன்று சொல் கண்ணே என் ஜீவன் வாழும்

நிஜம் உந்தன் காதலென்றால்..

காதலனை ஏங்க வைக்கிறீர்!

சம்மதங்கள் உள்ளபோதும் வார்த்தை ஒன்று சொல்ல வேண்டும்

வார்த்தை வந்து சேரும் போது நாணம் என்னை கட்டிப்போடும்

மௌனம் ஒன்று போதும் போதுமே கண்கள் பேசிவிடுமே…

வார்த்தைகளில் சம்மதம் கேட்கிறான் காதலன். கண்களால் கதைக்கிறாள் காதலி!

உறக்கமில்லாமல் அன்பே நான் ஏங்கும் ஏக்கம் போதும்

இரக்கமில்லாமல் என்னை நீ வாட்டலாமோ நாளும்?

வாடைக்காலமும் நீ வந்தால் வசந்தமாகலாம் – கொதித்திருக்கும்

கோடைக்காலமும் நீ வந்தால் குளிர்ச்சி காணலாம்…

ஓயாத தாபம் உண்டான நேரம்

நோயானதே நெஞ்சம்

ஊர் தூங்கினாலும் நான் தூங்க மாட்டேன்

தீயானதே மஞ்சம்…

நான் இங்கே நீயும் அங்கே

இந்த தனிமையில் நிமிஷங்கள் வருஷமானதே

வான் இங்கே நீலம் அங்கே

இந்த உவமைக்கு இருவரும் விளக்கமானதேனோ…..

பிரிவின் தாக்கத்தையும் பிரிவு தரும் தாபத்தையும் இதைவிட யதார்ததமாகச் சொல்ல எவராலும் இயலுமோ?

காதல் கண்முடித்தனமானது. காதலிக்க ஆரம்பித்தவுடன் காதலர்கள் உலகத்தை மறந்துவிடுகின்றனர். பொதுவான கருத்து. உம்முடைய காதலர்கள் அப்படி இருத்ததாக எனக்கு தோன்றவில்லை. காதலோடு இயற்கையையும் இலக்கியத்தையும் அல்லவா ஒருசேர ரசிக்கின்றனர் உம் காதலர்கள்.

கனவு கொடுத்த நீயே என் உறக்கம் வாங்கலாமோ

கவிதை விழிக்கும் நேரம் நீ உறங்கப் போகலாமோ

பூவிழியின் ஓரம் வானவில் கோலம் பொன்மகளின் நாணம்

நிலாவின் பிள்ளை இங்கு நீதானோ

பூஞ்சோலை பூக்களுக்குத் தாய்தானோ

ஆசை அகத்திணையா

வார்த்தை கலித்தொகையா

அன்பே நீ வாவா புதுக்காதல் குறுந்தொகையா..

மிகவும் பிடித்த வரிகள்!

இட ஒதுக்கீடு உனக்காக இடை செய்வது

எந்தன் ஆடை நீயல்லவா

இட ஒதுக்கீடு எனக்காக இணை செய்வது

அந்த ராத்திரிப் பொழுதல்லவா

உன்னில் உருவான ஆசைகள் என் அன்பே

அந்த வெங்காய விலைப் போல இறங்காது

பதில் நான் வாங்க நாளாகுமா

அடி அம்மாடி அரசாங்கமா

என் ஆசைகள் எப்போது கை கூடும்

யார் சொல்லக் காவேரி நீராகுமா

நற்றமிழ் மட்டுமல்ல நாட்டு நடப்பும் நன்கு அறிந்தவர்கள் உம் நாயகர்கள்.

மூங்கிலில் காற்று நுழைந்து மோகனம் பாடுதா

நால்வகை நாணம் மறந்து நாடகம் ஆடுதா

ஆயிரம் சூரியன் நாடியில் ஏறுதா

ஆதியும் அந்தமும் வேர்வைகள் ஊறுதா!

ஆம், உம் பாடல்களில் காதல்ரசம் மட்டுமல்ல காமரசமும் மயிலிறகாய் மனம் வருடிச் செல்லும்.

கேட்டுக்கோ

லக்கு கால் கிலோ லாஸ் கால் கிலோ

லேபர் கால் கிலோ சேத்துக்கோ

பக்தி கால் கிலோ ஹோப்பு கால் கிலோ

டேலண்ட் கால் கிலோ

எல்லாம் தான் சேர்த்து கட்டினால்

பெரிய பொட்டலம்

சீக்ரட் ஆஃப் சக்ஸஸ்!

சக்ஸஸ் ஃபார்முலா சொல்லிக் கொடுத்தவர் நீங்கள்!

நாளை என்றும் நம் கையில் இல்லை

நாம் யாரும் வேனின் பொம்மைகளே

என்றால் கூட போரடு நண்பா

என்றைக்கும் தோற்காது உண்மைகளே..

நாளை நாளை நாளை என்று இன்றை இழக்காதே…

நீ இன்றை இழக்காதே… நீ இன்றை இழக்காதே

இன்றை விதைத்தால் நாளை முளைக்கும்

அதை நீ மறக்காதே நீ அதை நீ மறக்காதே..

நாளையை எண்ணி இன்றைய உழைப்பைக் குறைத்துக்கொள்வதில் என்றும் உமக்கு உடன்பாடில்லை. ஒவ்வொரு பாடலிலும் தெரிகிறது.

கிழக்கினில் தினம் தோன்றும் கதிரானது

மறைவதும் பின்பு உதிப்பதும் மரபானது

கடல்களில் உருவாகும் அலையானது

விழுவதும் பின்பு எழுவதும் இயல்பானது

நிலவினை நம்பி இரவுகள் இல்லை

விளக்குகள் காட்டும் வெளிச்சத்தின் எல்லை

ஒரு வாசல் மூடி..

மறுவாசல் வைப்பான் இறைவன்!

பின்னடைவுகள் தோல்விகள் அல்ல என்று தைரியம் கொடுத்தவன் நீ!

சிலர் ஆசைக்கும் தேவைக்கும் வாழ்வுக்கும் வசதிக்கும்

ஊரார் கால் பிடிப்பார்

ஒரு மானமில்லை அதில் ஈனமில்லை

அவர் எப்போதும் வால் பிடிப்பார்

எதிர் காலம் வரும் என் கடமை வரும்

இந்தக் கூட்டத்தின் ஆட்டத்தை ஒழிப்பேன்

பொது நீதியிலே புதுப் பாதையிலே

வரும் நல்லோர் முகத்திலே விழிப்பேன்..

வரலாறு படைத்த இப்பாடலுக்கும் படத்திற்கும் குறிப்பு நான் எழுதுவதோ?

படைத்தவன் மேல் பழியுமில்லை பசித்தவன் மேல் பாவம் இல்லை

கிடைத்தவர்கள் பிரித்துக்கொண்டார் உழைத்தவர்கள் தெருவில் நின்றார்..

யார் ஆட்சி வந்தாலும் மாறாத காட்சி இது!

இறை இலக்கியம் முதல் இன்னிசை வரை இனிய தமிழில் கவி எழுத எம்

நாட்டில் உண்டு ஆயிரம் ராஜ ராஜன் தான்

ஆனால், அன்றைக்கும் சரி, இன்றைக்கும் சரி, என்றைக்கும் சரி

ராஜனுக்கு ராஜன் ரங்கராஜன் என்ற நீர் தான்!

ஹாப்பி பர்த்டே டூ வாலிப கவிஞர், வாலி!

#HBDVaali

இயல்பே அழகு!

பிறந்த தருணத்தில் மரங்களையும் செடிகளையும்

இருந்த தருணத்தில் கடவுளையும் கல்லறைகளையும்

செல்லும் தருணத்தில் பூமியையும் நீர்நிலைகளையும்

அலங்கரிக்கின்றனவே இந்த பூக்கள்!

தன் அழகை தானே கண்டு மகிழ இவைகளுக்கு ஓர் கண்ணாடி கூட கிடைப்பதில்லை

வரிசையாக நிற்க வைத்து ஒன்றை மற்றொன்றைவிட அழகு என்று அளக்கும் அழகிப் போட்டிகளும் இவைகளுக்கு இருப்பதில்லை

எனினும் அழகில் ஒன்றிர்ககு மற்றொன்று சளைத்ததுமில்லை!

அழகாக இருக்கிறோம் என்ற உணர்வு இல்லை; ஆதலால் கவர்வமும் இங்கு இல்லை.

இயல்பாய் இருக்கின்றன; அது அழகென்று கொள்ளப்படுகிறது; கொண்டாடப்படுகின்றது!

இயல்பு ஓர் அழகு. இல்லை இல்லை அழகு என்பதே இயல்பாய் இருப்பதே!

– ஷோபிதா கிருஷ்ணமூர்த்தி

தியாகம்!

சுதந்திர தின வாரம் என்பதால் தியாகம் என்ற தலைப்பில் எழுதப் பணித்தாள் ஓர் கண்மணி.

தியாகம் என்றால் என்ன? சற்றே சிந்தித்துப் பார்த்தேன்!

ஓர் செய்கையைச் செய்வதில் வருவதல்ல தியாகம்; அதன் மேண்மையை உணரும் தருணத்தில் விளைவது என்று நினைக்கிறேன். ஏனெனில் தியாகிகள் என நாம் கொண்டாடும் அனைவரும் தாங்கள் செய்த/ செய்யும் செயல்களை தியாகம் என்ற தோரணையில் செய்ததில்லை, செய்வதுமில்லை. பெரும்பாலும் அச்செயல்களைத் தான் செய்ய வேண்டியது தன் கடமை என்றே செய்கின்றனர் அந்த மேன்மக்கள்!

அசவுகரியங்கள் பல தனக்கிருப்பினும் தான் ஈன்ற குழந்தைக்கு தாய்பாலை சலிக்காமல் அல்லும் பகலும் அனுதினமும் ஊட்டி வளர்க்கும் ஒவ்வோர் அன்னையும் ஓர் தியாகியே!

தன் அவசிய தேவைகளைக் குறைத்துக்கொண்டு தன் பிள்ளைகளின் ஆடம்பரத் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்யும் ஒவ்வோர் தந்தையும் ஓர் தியாகியே!

தமக்குத்தாமே படித்துக்கொள்ளுமாறு மாணாக்கரை பணிக்கும் ஆசிரியர்கள் பல இங்கிருக்க, ஒன்றிற்கு பத்து புத்தகங்களிருந்து குறிப்பெடுத்து பாடம்சொல்லி புரியவைக்கும் ஓவ்வோர் ஆசிரியரும் ஓர் தியாகியே!

சுருங்கச்சொன்னால் கடமைக்கே என்று பணி செய்யாமல், பிரதி பலன்களைப் பெரிதும் பொருட்படுத்தாமல், தன் சுகதுக்கங்களைக் கடந்து செய்யப்படும் ஒவ்வொரு செயல்களும் அதன் மேண்மையை நாம் உணரும் தருணத்தில் தியாகம் என்றே கொள்ளப்படுகிறது.

குடும்பம், பள்ளி என்னும் சிறு வட்டத்திற்குள்ளேயே பற்பலத் தியாகங்கள் மற்றும் தியாகிகள் உண்டெனின் சமூகம், தேசம், உலகம் என்று விரியும் பெருவட்டத்தில் தான் எத்தனை தியாகங்கள் மற்றும் தியாகிகள்.

அவற்றை நீ என்றும், நான் என்றும், ஜாதி என்றும், மதம் என்றும், இனம் என்றும், மொழி என்றும், வாழிடம் என்றும், கட்சி என்றும் வேற்றுமை படுத்தும் கருப்புக் கண்ணாடிகளைக் கழட்டி வைத்துப்பார்த்தால் மட்டுமே புலப்படும். மாற்றுச் சிந்தனைகள் சித்தாதங்களால் வருவது வேற்றுமை. அவற்றில் தவறொன்றுமில்லை. வேறுபட்டு இருப்பது பிழையன்று; மற்றவரின் வேற்றுமையை ஏற்க மறுப்பதும் வேற்றுமையில் ஒற்றுமை காண மறுப்பதுமே தவறு.

தியாகிகள் என்றவுடன் சட்டென்று நம் நினைவில் வருவது சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்களே! அவர்கள் அனைவரிடத்தும் வேற்றுமைகள் இல்லையா? நிறையவே இருந்தது. போராட்டமும் ஓர் வழியில் மட்டுமல்ல பல வகையில் நிகழ்ந்தது. தடங்கள் பல இருந்த போதிலும் சுதந்திரம் என்ற ஒன்றே இலக்காக இருந்ததினால் தடைகளை தகர்த்து வெற்றி பெற முடிந்தது.

அன்று அவர்கள் செய்த செயல்கள் தியாகங்கள் என என்றும் போற்றப்பட வேண்டுமெனில் சுதந்திரம் காக்கப்பட வேண்டும்; வேற்றுமையில் ஒற்றுமை காக்கப்பட வேண்டும்.

பாரதியின் பாடல் வரிகளை பூனைக்குட்டித் திருடுவதுபோல் சத்தமின்றி திருடுகிறேன்! 😉

வெள்ளை நிறத்தொரு பூனை

எங்கள் வீட்டில் வளருது கண்டீர்

பிள்ளைகள் பெற்றதப் பூனை

அவை பேருக்கொரு நிறம் ஆகும்

சாம்பல் நிறத்தொரு குட்டி,

கரும் சாந்தின் நிறம் ஓரு குட்டி

பாம்பின் நிறமொரு குட்டி

வெள்ளை பாலின் நிறம் ஓரு குட்டி

எந்த நிறமிருந்தாலும்

அவை யாவும் ஓரே தரம் அன்றோ

இந்த நிறம் சிறிதென்றும்

இஃது ஏற்றம் என்றும் சொல்லலாமோ

வண்ணங்கள் வேற்றுமை பட்டால்

அதில் மானுடர் வேற்றுமை இல்லை

எண்ணங்கள் செய்கைகள் யாவும்

இங்கு யாவர்க்கும் ஒன்றென காணீர்!

சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்களுக்கும், சமூக சீர்திருத்த சேவர்கட்டும், சத்தமே போடால் தியாகங்களை கடமைகளாகச் செய்யும் சாமானியர்களுக்கும் அவர்களின் செயல்களை தியாகங்களாக உணர்ந்தவளாக என் சிரம் தாழ்ந்த வணக்கங்கள்!

நாளை நாம் காணவிருக்கும் எழுபத்திரண்டாம் சுதந்திரதினத்திருநாள் நல்வாழ்த்துக்கள்! 🙏🏻😊

– ஷோபிதா கிருஷ்ணமூர்த்தி

#தியாகம் #தியாகி #சுதந்திரம் #வேற்றுமையில்ஒற்றுமை

WYS Is Not WYG!

It’s still vivid in my memory. I was pregnant with my elder kid. It was two days before the expected due date. I was taken to the nursing home in the evening at around 7ish following the onset of labour. At around 12 midnight, the breaking of waters happened. I was having severe contractions but there was no sign of the labour getting to the next stage of cervix dilation/ placenta delivery/ child birth. Since the duty doctor and the nurses felt that the labour hasn’t advanced yet, they didn’t bother to call the senior Doctor/gynaecologist to the nursing home to be my side. With the passage of time, the pain just got unbearable but there was absolutely no sign of delivery happening. At around 3AM, I told my mom that if she is not calling the doctor any longer, I or baby or both may not survive. It wasn’t like I was impatient for the normal delivery to happen that I had to scare everyone around with those words. It was because my mother instincts said that my baby was struggling so hard but he/she couldn’t make his/her way out and he/ she needed help. My brother and my husband drove to the doctor’s house and brought her to the nursing home. It was 3:30AM, by the time the doctor reached the nursing home. Although a confirmation was given from our side to go for C-section if the doctor believes that is the right thing to do, she took me to the operation theatre and waited for sometime over there before she gave the instructions for anesthesia or put the surgical knife on me. Once she opened me up, she saw that the baby had the cord wrapped all around his body including his legs that prevented him from moving around that he could make the way out. It was 5:55 in the morn that my baby was finally taken out. Even though the delivery happened at a good nursing home at my home town, it wasn’t a super speciality hospital and it wasn’t the time in the history where we had ultrasound machines at all the hospitals or nursing homes. If I look back all of these now I only wish that an additional ultrasound scanning close to my due date could have saved me from all the labour pain and trauma that I had gone through, not discounting the fact that I like most of the women wished only for a normal delivery. Also, we need not have stressed the baby too to let it struggle for a normal birth when the scope was next to impossible.

The reason for reminiscing all of this now is due to the recent unfortunate incident where a mother has lost her life when she tried to deliver her baby using YouTube videos as reference. I’m married to a family where people have been practising Ayurvedic medicine for four generations. Even they do not agree that we could rule out allopathy totally and rely only on ayurveda or naturopathy or traditional medical stream for treating all kinds of medical conditions at all stages in the journey of treatment. They very well are aware of the limitations their medical streams have. Given the amount of research and development happening in medical field, the mortality rate is coming down day by day and even the deadliest of the diseases we know have medicines or some form of treatment which could delay the fatality even when they cannot fully avoid it. Well, death cannot be avoided completely after all. We are all born to die. Medical sciences can only delay it as much as it can and ensure that we live without any ailments till the time we pass away.

While the human evolution keep marching in the forward direction making the best use of all the advancements that science and technology has to offer, lets also become aware of the people who make us travel in the retrograde mode with their promulgation that the world is run by Illuminatis; the pharma companies are the reasons why we have more diseases these days; the doctors, in order to mint money put you through a series of unnecessary medical tests; we should only follow what our forefathers did in the past and do not believe in modern science and so on. These are the people that impedes the progress of the society, umm.. no, I would say the human evolution itself. It’s high time that we stop giving attention to their evangelism in YouTube and other social media spaces. Please do not make them popular unless you wish for fatalities like the one we are talking about wants to happen. To explain the consequences I can give you a simple and most relatable example. Most of you would have experienced that when you venture out to try out some new dish following the cooking recipe videos from YouTube or Pinterest or Facebook, you might not have reproduced the same inviting food that you see in those photos or videos or even worser you might even got only unpalatable food that even a stray dog won’t bother to sniff to eat. What we see is not always what we get. The reason for quoting this an example is because it is true that the YouTube or social media videos make, some of what we had tradionally believed as difficult and impossible look simpler and doable that motivates us to roll our sleeves up and get into action mode. However, we should not get worked up and try out certain things on our own even though somebody has done it somewhere in the world and it looks simple and easy. We cannot completely discount their knowledge and experience part.

A good medical practitioner is one who knows about all the advancements in his/ her field of expertise and do not refrain from using them for the maximum benefit of his/her patients. While they do this, they are well aware of the following limitations:

1. The limitations that arises out of the health conditions of their patients

2. The limitations of his/ her own knowledge and experience

3. The limitations of science and technology

They do not merely function based on the “what they know”s but also they with their “what they do not know”s. Please see that I am not even counting the “financial limitations” here because in my opinion it is not as important and severe as the ones I have mentioned above.

Sorry about the nonstop rant today. I would like to conclude by stressing the following for one more time.

1. We should stop popularising or giving attention to people who ridicules the benefits of modern science and technology and who preaches that old way is still the best way for all that we choose to do.

2. Things are not as simple as the way somebody portrays it to be in YouTube or elsewhere. Do not discount the knowledge and experience of the person doing those videos. Even if they advertise themselves to be an amateur and showcase them to be successful, there is no guarantee that you will also succeed.

3. Trust your energy but most importantly be aware of your limitations – your knowledge, your experience, your environment, your everything!

4. Risk taking attitude is good but do not do it at the cost of risking your life.

5. Finally and most importantly, use your common sense.

#AwarnessPost #TirupurHomebirthCase

நடப்பாய் வாழி காவேரி!

நடந்தாய் வாழி காவேரி என்று சிறுவயதில் படித்ததுண்டு;

நீண்டு வளர்ந்த நெற் வயல்கள் பசுமை எழிற்கோலம் பூண்டு ஜொலி ஜொலித்த காட்சிகள் நினைவிலுண்டு!

மூப்பெய்தி மடிந்திவிடும் மானிடர் போல் நீயும் மடிந்துவிடுவாயோ என்று அஞ்சியதுண்டு;

முப்போகம் விளைந்த எம் பூமியில் முட்காடுகள் மண்டியதை எண்ணி கலங்கியதுண்டு!

பயிர்த் தொழில் செய்த எம்மக்கள் பசிக்கு இறையாவது கண்டு நெஞ்சம் பதைத்ததுண்டு;

பார்போற்றும் எம்சோழ மன்னனின் களவாடபட்ட சிலை மீண்டும் எம்மண்ணிற்கு வந்ததை எண்ணி களித்ததுண்டு!

இறையருளும் இயற்கை நிகழ்வும் ஒன்றுசேர ஈடு இணையற்ற எம் காவிரித் தாயும் இன்று எழுந்து நடக்கிறாள்;

இருள் நீக்கி எம் வாழ்வில் ஒளி சேர்க்க வல்ல இறைவியான காவிரித்தாயே உனை வணங்குகிறோம்!

நடப்பாய் வாழி நீ காவேரி!

இன்றல்ல, நாளையல்ல;

இவ்வுலகம் உய்யும் வரை!

– ஷோபிதா கிருஷ்ணமூர்த்தி

#காவிரி #நடப்பாய்வாழிகாவேரி

இது அம்மாவிற்காக!

“பாலூட்டும் அன்னை அவள் நடமாடும் தெய்வம்;

அறிவூட்டும் தந்தை நல்வழிகாட்டும் தலைவன்!”

இந்த பாடல் வரிகளை ஒவ்வொரு முறை நான் கடந்து செல்லும் போதும் என்னையும் அறியாமல் என் உதட்டோரம் ஒரு Sarcastic புன்னகை. காரணம் என்னை பொருத்தவரை இதுவும் ஒருவித stereotypingஏ! At least என் வாழ்க்கையை பொருத்த மட்டிலும் என் ஆகத்திற்கு அதிகம் அமுதூட்டியது என் அப்பா; அறிவிற்கு அதிகம் அமுதூட்டியது என் அம்மா தான். அப்படி என்றால் என் அன்னை எனக்கு உணவே ஊட்டவே இல்லை; என் தந்தை எனக்கு அறிவே ஊட்டவே இல்லை என்ற பொருள் இல்லை. அப்பாவின் நளபாகமும் அதை நயமுடன் எனக்கு ஆசை ஆசையாக ஊட்டிய அன்பும் அளப்பரியது. மறுபுறம் அம்மாவின் பொது அறிவு பார்வை அப்பாவைவிட மிகப்பெரியது. அப்பாவின் அறிவு அவருடைய அலுவல், அரசியல் மற்றும் ஆன்மீகம் இதைத்தான்டி வெகுவாக பயனித்ததில்லை. ஆனால் அம்மா அப்படி இல்லை. உள்ளூர் நிகழ்வுகள் முதல் உலகச் செய்திகள் வரை அவளுடைய பார்வை விஸ்தாரமானது. தொலைகாட்சியில் வரும் வினாடி வினா நிகழ்ச்சிகளின் கடினமான கேள்விகளுக்கும் அம்மா டான் டானென்று பதில் கூறும் போது அவள் அறிவாற்றலைக்கண்டு மிகவும் பெருமிதம் கொண்டிருக்கிறேன்.

ஏட்டறிவு மட்டுமன்றி அனுபவ அறிவும் அம்மாவிற்கு அதிகம். Feminism, Gender Equality என்று வாக்கிழிய பேசும் பெண்கள் கூட வீட்டில் பரணி மேல இருக்கிற பாத்திரத்தை ஒரு step stool போட்டு எடுக்க தயங்குவதையும் வீட்டில் இருக்கும் ஆடவர்களை எதிர்பார்ப்பதையும் கவணித்து இருக்கேன். ஆனா என் அம்மா அப்படி இல்லை. அஸால்டாக Ambassador காருக்கு ஸ்டெப்னி மாற்றுவாள். காலையில பார்த்தா கையில wrenchஉம் கையுமாக இருப்பாள். மோட்டரில் air lock release செய்ய. வீட்டில் எந்த valveஅ திருப்பினா எந்த plumbing line work ஆகும் என்பது அவளுக்கு மட்டுமே பரிச்சயம். Plumbing வேலை முடிந்தவுடன் சமையல் வேலை. அதற்குப்பிறகு பேங்க் மற்றும் கடை கண்ணியிற்கு செல்லும் வேலை. சாயங்காலம் டிபன். பிறகு நானும் அண்ணனும் படிக்கும் போது பக்கத்தில் அமர்ந்து அவளும் எதாவது படிப்பாள். இல்லை என்றால் துணி மடிப்பாள். நானும் அண்ணனும் நல்லப் பிள்ளைகள். தானகவே தான் படிப்போம். அம்மா இல்ல அப்பா சொல்லிக்குடுத்தால் தான் படிப்போம் என்று அடம் பிடித்ததில்லை. பாடங்களில் ஏற்படும் சந்தேகங்களுக்கு மட்டும் விளக்கம் கேட்போம். மதிப்பெண்களுக்காக அவர்கள் எங்ககளை பெரிதாக Pressurise பண்ணியதும் கிடையாது. மதிபெண்களால் மட்டுமே அளந்துவிட முடியாத மதியறிவு எங்களுக்கு உண்டு என்று நம்பினார்கள். இப்படி அம்மாவிற்கு பல முகங்கள். வீட்டில் electric line fuse போனால் மாற்றுவதும் அவளே. மற்றும் என்னுடய fashion designer-உம் அவளே. Readymade கடைகள் அவ்வளவாக இல்லாத காலத்திலும் அழகழகாய் எனக்கு dress தைத்து அணிவித்து அழகு பார்த்தவள். இவை அனைத்தயும் செய்வாள் இதற்கு மேலும் செய்வாள் அனாயசியமாக எந்த ஒரு ஆர்பாட்டமில்லாமல். போதா குறைக்கு மரத்தில் ஏறி மாங்காவும் பறித்து கொடுப்பாள். ஆக அம்மாவால் செய்ய இயலாத காரியம் என்று ஒன்று உண்டா என்ற கேள்விக்கு நான் கண்ட பதில் – ‘இல்லை’! அம்மாவால் மட்டுமல்ல, ஆண்களுக்கு நிகரகாக அனைத்து வேலைகளையும் பெண்களால் செய்ய முடியும் என்று செயலில் காட்டியவள். இன்றும் நினைவில் இருக்கிறது. Paralytic attack ஆகி wheel chair-ல் இருந்த எங்கள் பாட்டி குளிக்கும்போது கீழே விழுந்துவிட வீட்டில் இருந்த அத்துனை ஆண்மக்களும் அவளை தூக்க முயற்சிக்கிறார்கள், “அம்மா என்றழைக்காத உயிரில்லையே” பாட்டில் ரஜினிகாந்த் பண்டரிபாயை தூக்குவாரே, அந்த மாதிரி! ஆனா என்ன, எங்க பாட்டி பண்டரி-பாய் இல்ல பண்டரி-மேன். ஆஜானுபாகமாக இருப்பார். ஒருவராலும் தூக்க முடியவில்லை. பாட்டி சொல்கிறாள், “உங்களால் எல்லாம் முடியாது; போய் அஹல்யாவை கூப்பிடுங்கோ!” அம்மா செல்கிறாள், அலேக்காக பாட்டியை தூக்கி கட்டில் படுக்க வைத்துவிட்டு வருகிறாள். ஆக, வலிமை என்பது உடல் சார்ந்த விஷயம் மட்டுமல்ல மனம் சார்ந்த விஷயமும் கூடத்தான். You are as strong as your mind wills you to be. நிதர்சனமாக நிரூபித்துக் காட்டியவள்!

அவள் மீது நான் கொண்ட ஆதர்சம் அவளுடைய வீர தீர சாகசங்களுக்குகாக மட்டுமல்ல. அந்த வீரத்திற்குள் ஒளிந்திருந்த ஈரத்திற்கும் சேர்த்தும் தான். கூட்டுக் குடும்பத்தில் வளர்ந்தவர்களுக்கு நான் சொல்வது புரியம். “எங்கள் வீட்டில் எல்லா நாளூம் கார்த்திகை.. லா..ல..லா” என்ற சூழ்நிலை எந்த வீட்டிலும் அனுதினமும் இருந்ததில்லை. சின்ன சின்ன சலசலப்புகளும் சச்சரவுகளும் கண்டிப்பாக இருக்க வாய்ப்பு அதிகம். சில குடும்பங்களில் நான் கவணித்திருக்கிறேன். சில அம்மாக்கள் தங்களையும் அறியாமல் தங்கள் பிள்ளைகளை ஒரு Sound Board மாதிரி நினைத்துக்கொண்டு உறவுகளால் தங்களுக்கு நேர்ந்த கசப்பான அனுபவங்களை ஒளிவு மறைவின்றி தங்கள் பிள்ளைகனுடன் பகிர்கின்றனர். சமயத்தில் மிகைப்படுத்தியும் கூறுகின்றனர். விளைவு! அக்குழந்தைகளுக்கு அன்னை வீட்டாரிடம் இருக்கும் அன்பு தந்தை வீட்டாரிடம் இருப்பதில்லை. பல இல்லங்களில் ஒரு தலைமுறையில் ஏற்பட்ட பகை அடுத்த தலைமுறைக்கு செல்லும் காரணமும் இதுவாகவே அமைந்துவிடுகிறது. குறையில்லாத மனிதர் இங்கு இல்லை. கசப்பே இல்லாத உறவுகளும் இங்கு இல்லை. அதற்காக உறவுகளை விட்டுக்கொடுப்பதும் இல்லை. இதை வாயால் சொல்லாமல் வாழ்க்கையாக வாழ்ந்து காட்டினாள். இப்படி வாழ்க்கையின் பல்வேறு பரிமாணங்களில் அவளை படித்து நான் கற்ற பாடங்கள் பல.

என் அப்பா மீது நான் கொண்டிருக்கும் அன்பு கண்மூடித்தனமானது. அவர் அப்பா என்கிற ஓரே காரணம் போதும் அவர்மீது நான் பைத்தியகாரத்தனமாக பாசம் கொள்வதற்கு. ஆனால் அம்மா மீது நான் கொண்ட ஆதர்சம் ஆழமானது, அளப்பரியது. அவளின் ஒவ்வொரு சிந்தனையையும் செயலையும் அனுபவபூர்வமாக ரசிர்த்திருக்கிறேன்; ரசிகின்றேன். நான் கண்ட வரையில் இந்த உலகம் அதித அழகாக எனக்கு தோன்றியது இரண்டே இரண்டு இடத்திலிருந்து நான் பார்த்த போதுதான். ஒன்று அப்பாவின் தோள்மீது அமர்ந்து பார்த்த போது; மற்றொன்று அம்மாவின் Scooter-இல் Pillion Rider-ஆக பயணிக்கும் வேளையில் வேடிக்கை பார்த்தபோது. அப்பாவின் தோளில் சவாரி அதிக நாட்கள் கிடைக்கவில்லை. கிடைக்க வாய்ப்பும் இல்லை. அப்பாவின் size-சிற்கு நான் போட்டிப்போட்டு வளர்ந்த காரணத்தால்(ஹி..ஹி..). ஆனால் இன்றும் எங்கள் வீட்டில் அம்மாவின் scooter பின் சீட் எனக்காக காத்துக்கொண்டிருக்கிறது. என் வரவை எதிர்நோக்கி!

ஆலூ பேபி, ஹேப்பி மதர்ஸ் டே இன் அட்டுவான்ஸ்! Thirumurthi Hills போலாமா?

(அன்னையர் தினத்திற்கும் திருமூர்த்தி மலைக்கும் என்ன சம்பந்தம்? அது எனக்கும் என் அண்ணனிற்கும் அம்மாவிற்கும் மட்டுமே தெரிந்த ரகசியம். அது என்ன என்று நீங்கள் யாராவது கேட்டால் அதை பற்றி எழுதுகிறேன் 😉 )

#அன்னையர்தினம் #MothersDay

கவிதை தினம்!

கவிதை

க – விதை

க – உயிர்மெய் வரிசையின் முதலெழுத்து!

அவ்வெழுத்தை ஆங்காங்கே விதைக்கின்றேன்

அவ்விதைகளிலிருந்து விளையும் விருட்சங்களுக்கு – என்

கனவுகளும் குமுறல்களும் வேர்களாய் அமைகின்றன;

காட்சிகளும் அதன் தாக்கங்களும் உயிர் நீரென பாய்கின்றன;

கருத்துக்களும் அவை உள்ளடக்கிய கருக்களும் இலைகளாய் படர்கின்றன – மாற்றுக்

கருத்துக்களும் சிந்தனைகளும் கிளைகளாய் எழுகின்றன;

காதலும் அவ்வப்போது பூக்களாய் பூக்கின்றன;

காமமும் எப்போதாவது கனிகளாய் காய்க்கின்றன!

கன்னித்தமிழ் உளிகொண்டு நான் வடிக்கும் கவிதைகள்

கடலையும் காடுகளுளையும் மட்டும் ரசிக்கின்றது அல்லவே

கடவுளின் காலடியிலும் மலரென மலர்கின்றதே!

காதலனை கொஞ்சுவதற்கு மட்டுமல்லவே

கயவர்களையும் காட்டுமிறான்டிகளையும் தூற்றுவதற்குமாகுமே!

உயிரென என் மெய்யுள் கலந்திருக்கும் என் கருத்துக்களை வித்திட்டு

உயர்கவிதை கானகமொன்றை வளர்க்கின்றேன்!

உறவுகள் என்னுடலை தீயிற்கு உணவாய்க் கொடுத்தப் பின்னரும் –

உயிராய் இவ்வுலகம் தன்னில் வாழும் என்ற பேராசையோடு!

உலகக் கவிதைகள் தின வாழ்த்துக்கள்!

⁃ ஷோபிதா கிருஷ்ணமூர்த்தி (21 மார்ச் 2018)

World Poetry Day!

All that I speak may not make sense all the time – But

All that I speak do make sense all the time – When

I speak the language of silence or when

I sing a soulful sonnet!

For when I speak the language of silence

Or when I sing a sonnet

I let my soul speak;

I let my thoughts leak; Sometimes

I let my words go freak – But all the time

I let them flow without any tweak!

For when I speak the language of silence

Or when I sing a sonnet

I hold across my soul, a clean mirror

I don’t let the acceptance or rejections of the world bother (me);

Even if I do sometimes get jitter(s)

I’m good so long my thoughts are saner and full of vigour!

Happy world poetry day!

-Shobhitha Krishnamoorthy (21 Mar 2018)